Het gegeven dat er in het kader van de Richtlijnen van de eigen beroepsgroep (NVvN) geen ruimte/ mogelijkheid is tot het duiden van Blijvende Invaliditeit dan wel beperkingen doet verder niet meer ter zake: door de NVvN is in weerwil van de internationale literatuur en Richtlijnen uitgesproken dat zij het onderhavige tendomyalgene pynsyndroom geen strikt neurologisch aandoening vinden. Over deze medische diagnose heeft de commissie invaliditeit van de Nederlandse Vereniging van Neurologie een eigen opvatting/mening. Een standpunt dat eerst in het jaar 2007 als zodanig is ingenomen. Voorheen werd het chronisch pijnsyndroom (toen ook wel genaamd postwhiplash syndroom) erkend als zijnde een chronisch pijnsyndroom met een duidelijke realiteit en betekenis. Het is toen (in het jaar 2007) om strikt formele (of arbitraire) redenen gewijzigd zonder dat daaraan nieuwe medische gezichtspunten ten grondslag lagen. Het is verder een gegeven dat dit standpunt van de NVvN bepaald geen consensus onder neurologen kent. Integendeel, velen hanteren bij de beoordeling en toerekening van beperkingen de AMA Guide 6e druk.

Terwijl ook vooraanstaande wereldliteratuur (Quebec Task force, Spine 1995) wel degelijk een goede (lees: betere) ingang kent voor het (wel) toekennen van beperkingen bij deze diagnose. Dat er geen sprake is van neurologische afwijkingen in engere zin is met dit alles (dus) niet in tegenspraak maar past geheel binnen het vastgestelde klachtenbeeld. Een neurologische diagnose is veel gevallen niet gebaseerd is op het al dan niet bestaan van objectiveerbare medische afwijkingen. Een diagnose ontstaat op basis van de anamnese waarin onder andere is opgenomen de ervaren klachten, datgene wat zich heeft voorgedaan, het tijdsbeloop, eventuele behandelingen en het effect daarvan en natuurlijk op basis van het neurologisch onderzoek. Soms zijn bij het lichamelijk onderzoek objectiveerbare neurologische afwijkingen te vonden, soms ook niet. Het ontbreken van objectiveerbare neurologische verschijnselen staat een neurologische (ofwel medische) diagnose geenszins in de weg. Een WAD is immers een medische diagnose pur sang.

 Literatuur:

Sturzenegger M. et al. Acta Neurol Scand 2008; 117: 49-54., Block C. et al. Neurorehabilitation 2012; 33: 343-

66., Hart RP. Et al. Curr Pain Headache Rep 2003; 7: 116-26

Prof dr. Paul van Wilgen, blz 40, Medisch contact 24; 11-06-2020: 40-42

Quebec Task Force, Spine 1995

Carine Den Boer, Berend Terluin en C. Paul Van Wilgen NTVG 41, jaargang 164 (09-10-2020): sensitisatiemodel

helpt bij acceptatie.

Kanggang Li, et al. Neuropsychological performance in melacholic, atypical en undifferentiated major depression

during depressed en remitted states: a prospective longitudinal study. J. Affect. Disord 2014; 184-91. Sorenson

Hoiford R, et al. Cortisol levels and cognitive profil in major depression: a comparison of currently and previously

depressed patients. Psychoneuroendocrinology 2019; 57-65).

Spitzer W. et al. Spine. 1995;20 (suppl 8) 1S-73S.

Rebbeck T. et al. Inj Prev. 2006; 12: 93-8.

Styrke J. et al. Scand. J. Pain. 2014; 5: 229-36.

« « Vorige bericht:  Keuring door neurologen en orthopaeden? Of toch maar een revalidatiearts? | Volgende bericht:  Falend Nederlands rechtssysteem? Pas op voor de Sociale Dienst! » »